اثربخشی بازآموزی اسنادی بر افسردگی، اضطراب و سبک اسناد دانش آموزان با اختلالات یادگیری

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی روش بازآموزی اسنادی بر افسردگی، اضطراب و سبک اسناد در دانش آموزان با اختلالات یادگیری انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه شبه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. 36 نفر (9 دختر و 27 پسر) با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس از جامعه آماری دانش آموزان دارای اختلالات یادگیری شهر تهران در سال تحصیلی 92-1391 انتخاب و به طور مساوی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 11 جلسه 45 دقیقه ای در مدت 6 هفته (دو روز در هفته) آموزش بازآموزی اسنادی گروهی را دریافت نمودند، در حالی که گروه کنترل تنها از آموزش های مدون در مراکز اختلالات یادگیری بهره مند شدند. قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه های افسردگی کودکان کوواکس، اضطراب اسپنس و سبک اسناد کودکان توسط دو گروه تکمیل شدند. داده ها نیز با استفاده از آزمون t وابسته و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: اجرای برنامه بازآموزی اسنادی منجر به کاهش معنادار افسردگی در دانش آموزان با اختلالات یادگیری در گروه آزمایش شده است )001/0(p<، اما اجرای این برنامه اثر معناداری بر کاهش اضطراب و خرده مقیاس های آن در دانش آموزان نداشته است. همچنین نتایج نشان دادند که برنامه بازآموزی اسنادی منجر به تغییر سبک اسناد بدبینانه به خوش بینانه دانش آموزان با اختلالات یادگیری در گروه آزمایش شده است. نتیجه گیری: برنامه بازآموزی اسنادی دارای تأثیر مثبت بر کاهش افسردگی و بهبود سبک اسناد دانش آموزان با اختلالات یادگیری بوده، اما بر اضطراب تأثیر نداشته است. بنابراین، می توان از این برنامه برای ایجاد اسنادهای سازگارانه و تأمین بهداشت روانی دانش آموزان استفاده نمود. بدین طریق از هدر رفتن وقت، انرژی و هزینه های سنگین ناشی از مداخله های درمانی این گروه، تا حدودی پیشگیری کرد.